Ogrody angielskie

W tych pierwszych stopniuje się wysokość roślin: najwyższe byliny sadzone są z tyłu rabaty, najniższe - z przodu. W układach naturalistycznych pomiędzy niższymi roślinami sadzone są pojedyncze grupy wysokich bylin, a gatunki dobiera się w taki sposób, aby w tym samym czasie kwitło kilka roślin tworząc piękne barwne zestawienia. Od czasów Gertrudy Jekyll (projektantka ogrodów)Anglicy są przywiązani do nasadzeń monochromatycznych, w których operuje się odcieniami jednego koloru. Niezależnie od układu angielskie rabaty wyglądają naturalnie, tak jakby rośliny same się tam wysiewały.

Poza doborem roślin wyróżnikiem stylu edwardiańskiego jest swoboda. Rośliny celowo sadzono tak, aby wyłamywały się spod kontroli - przerastały fugi murów, wchodziły na ścieżki, rozsiewały się w nieoczekiwanych miejscach. Mała architektura ogrodowa była nad wyraz skromna: proste geometrycznie wytyczone murki oporowe i obrzeża rabat, tonące w zieleni schodki. Bardzo często stosowano detale drewniane (jak na wiejski ogród przystało). Wieloletniej pielęgnacji wymagał również trawnik. Wysokiej klasy trawnik tworzony poprzez nanoszenie warstw morskiego piasku, glin i kamyków. Ciekawostką jest, że harmonię w przejściach gdzie kończył się ogród, a zaczynał krajobraz naturalny nie uzyskiwano poprzez dostosowywanie ogrodu do krajobrazu, a właśnie krajobrazu do ogrodu.

menu główne 1 2 3